Zgodnie z artykułem o numerze 237 kodeksu pracy z zakresu podstawowych obowiązków pracodawcy – zakład pracy ma w obowiązku wydać swojemu pracownikowi nieodpłatne środki ochrony indywidualnej, które mają zabezpieczać go przed działaniami niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia i życia czynników występujących w jego środowisku pracy – najkrócej rzecz ujmując, mowa jest o obowiązkowej odzieży roboczej, z której zatrudniony musi bezwzględnie korzystać. W świetle tych przepisów każdy zakład pracy powinien być wręcz wyczulony na tego typu obowiązki wynikające z istniejących procedur – zwłaszcza, że zapis ustawy nie od dziś figuruje w kodeksie pracy.
W niektórych przypadkach dopuszczalnym rozwiązaniem dążącym do tego, by w żadnym stopniu nie doszło do zaniechania jakichkolwiek z wcześniej opisanych ustawowych wymogów, to możliwość zawarcia pomiędzy pracodawcą a pracownikiem umowy o korzystanie z własnej odzieży – jeśli rzecz jasna będzie spełniała ona kryteria nakreślone według stosownych norm odnosząc się do danego stanowiska pracy. Umowa taka jest jednak obciążeniem dla pracownika, który nie dość, że korzysta z prywatnej odzieży do celów służbowych, musi co oczywiste o nią dbać, poprzez systematyczne jej pranie i utrzymywanie w czystości. W celu sprawiedliwego wywiązywania się z warunków takiej umowy, ustawodawca narzucił na stronę zlecającą – czyli pracodawcę – istotny obowiązek, z którego musi się wywiązywać. Pracodawca jest zobowiązany wypłacać pracownikowi użytkującemu własną odzież roboczą stosowny ekwiwalent – czyli pieniężne zobowiązanie w wysokości, którą uwzględnia orientacyjna, aktualna ceny za wspomniane wyposażenie, jakim jest odzież robocza.
Jak się jednak łatwo domyślić, jest wiele przypadków, które uniemożliwiają korzystanie z prywatnej odzieży na potrzeby wykonywania czynności służbowych. W przypadku styczności z działaniami, które mogą powodować wszelkie niebezpieczne reakcje – takie jak skażenie odzieży środkami promieniotwórczymi bądź chemicznymi – lub w przypadku kontaktu z wszelkiego rodzaju zaawansowanymi pod kątem obsługi maszynami technologicznymi powodującymi szczególne ryzyko zawodowe, pracownik nie ma prawa używać prywatnej odzieży w celu wykonywania swoich obowiązków. Wspomniane skrajne przykłady charakteru wykonywanych prac stanowczo nadają pracodawcy bezwzględny obowiązek – to wyłącznie na nim ciąży powinność wydania pracownikowi specjalistycznej odzieży roboczej, przy jednoczesnym zakazie wyrażenia zgody na korzystanie przez zatrudnionego odzieży z prywatnych zasobów.
Comments are closed.